Wspólną cechą chartów orientalnych jest niewątpliwie charakterystyczna sylwetka. Prosta linia grzbietu, zwarta budowa tułowia i wiszące ucho są typowe dla psów pochodzących z Bliskiego Wschodu i Afryki.
(…)

Saluki
Od stuleci rasa ta znana jest wieloma nazwami Gazellenhound, perski chart, turecki chart. Kolebką tej rasy jest Azja. Saluki spotykano od zachodnich granic Indii, aż po rejon Morza Środziemnego. Najczęściej jednak występował na obszarach: Arabii, Palestyny, Syrii i Persji. Podobnie jak i sloughi, w zależności od położenia geograficzngo, wytworzyły się różne typy charta saluki, stąd też jego różne określenia perski, turecki. Pies ten w swojej ojczyźnie był używany do polowań na gazele, antylopy, zające i szakale, co tłumaczy to również jego określenie pies na gazele. Rasa ta w postaci niezmienionej przetrwała tysiące lat, ciesząc się pełnym szacunkiem u Arabów podobnie jak sloughi.
Saluki od poprzednio omawianych chartów różnią się: umaszczeniem, szatą, kształtem ucha i kątowaniem kończyn. Rasa ta również jest jedyną z orientalnych, u której umaszczenie jest dowolne, wielobarwne o różnym rozmieszczeniu plam. Ta różnorodność umaszczenia oraz rodzaj szaty sprawiły, że pies ten oprócz wrodzonej elegancji jest niezwykle dekoracyjnym. Aby saluki w pełni ocenić trzeba go zobaczyć w ruchu na otwartej przestrzeni, odznacza się on bowiem charakterystycznym płynnym galopem. Jest to pies o wrażliwej psychice, wierny, ulegający nastrojom i jak większość chartów nie poddający się tresurze. Odznacza się dużą szybkością i wytrwałością w pogoni. Wzorzec saluki jest bardzo oględny, nie wykazujący wad, które prowadzą do eliminacji z hodowli i dyskwalifikacji na ringu. Angielscy kynolodzy często nie czynili specjalnej różnicy pomiędzy sloughi i saluki, twierdząc, że są to rasy pokrewne, tym bardziej że spotyka się również krótkowłosą odmianę saluki. Analiza jednak szkieletów saluki i sloughi wykazuje wyraźne różnice w budowie anatomicznej, na co należy zwrócić uwagę przy sędziowaniu. Zasadnicza różnica to wyraźne kątowanie tylnych kończyn u saluki, a wyraźniejsze kątowanie łopatki i kości ramieniowej sprawiają, że saluki robi wrażenie psa bardzo stabilnie stojącego na kończynach. Istnieją również różnice w budowie czaszki.
Rasa ta ma dużą tolerancję wzrostu od 58cm do 71cm u psów, co czyni 12cm i stanowi dużą rozpiętość, u suk ogólnikowe określenie proporcjonalnie mniejsze praktycznie nie wytycza granic wzrostu.
(…)

Teresa Sokolnicka
„Pies”, nr 5-6 (185-186) 1983, s. 5-6